خیام اگر ز باده مستی خوش باش/ با لاله رخی اگر نشستی خوش باش
چون عاقبت کار جهان نیستی است / انگار که نیستی چو هستی خوش باش

از آمدنم نبود گردون را سود/ وز رفتن من جلال و جاهش نفزود
از هيچكسي نيز دو گوشم نشنود/ كاين آمدنو رفتنم از بهر چه بود

گر آمدنم به خود بدي نامدمي / ور نيز شدن به من بدي كی شدمي
به زان نبدي كه اندر اين دير خراب/ نه آمدمي نه بدمي نه شدمي

قانع به یک استخوان چو کرکس بودن به ز آن که طفیل خوان ناکس بودن/
با نان جوین خویش حقا که به است کالوده و پالوده هر خس بودن

از دي كي گذشت هيچ از او ياد مكن/فردا كه نيامدست، فرياد مكن
بر نامده و گذشته بنياد مكن/حالي خوش باش و عمر بر باد نكن

ابر آمد و باز بر سر سبزه گریست /بی بادهٔ گلرنگ نمی‌باید زیست
این سبزه که امروز تماشاگه ماست تا سبزهٔ خاک ما تماشاگه کیست

یک قطره آب بود با دریا شد/ یک ذره خاک با زمین یکتا شد
آمد شدن تو اندرین عالم چیست /آمد مگسی پدید و ناپیدا شد

تا کی غم آن خورم که دارم یا نه/ وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه
پرکن قدح باده که معلومم نیست/ کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

ای دوست بیا تا غم فردا نخوریم/ وین یکدم عمر را غنیمت شمریم
فردا که ازین دیر فنا درگذریم/ با هفت هزار سالگان سر بسریم