البته که برای کاری خلق شده ام. همان کاری که همه زندگی ام در پی اش بودم و هیچ وقت به فکرم نرسید!
موقعی که در آمستردام و بروکسل درس میخواندم، همیشه احتیاج عمیقی به نقاشی کردن داشتم ،ولی به خودم اجازه ی این کار را نمی دادم. می ترسیدم که این، مانع کار اصلیم شود،کار اصلیم!... چه کوردل بودم!
درطی این سال ها چیزی می خواست از وجود من بتراود و من مانعش می شدم. آن را عقب می زدم! حالا بیست و هفت سال دارم، بدون اینکه کاری کرده باشم.
تئو، چه روزهای سختی که گذراندم و کار کردم و کوشیدم که مقصود و معنایی از زندگی بیرون بکشم و آن را نشناختم. ولی حالا که آن را می شناسم دیگر هیچ وقت دلسرد نخواهم شد. بعد از این همه سال تلف شده بالاخره من راه خودم را پیدا کردم، نقاش خواهم شد.